توضیحات
بدرالدین هلالی جغتایی استرآبادی، از بزرگترین شعرای اواخر قرن نهم و اوایل دهم(دورۀ تیموری و اوایل صفوی) از ترکان جغتایی بوده که در استرآباد و خراسان زندگی کرده است.
وی در زمان «سلطان حسین بایقرا» زیسته که هرات در آنمدت، مرکز ادبی ایران بوده است.
هلالی از تربیتکردگان «امیر علیشیر نوایی» بوده است. دیوان او 2800 بیت دارد که نخستینبار در سال 1281 چاپ شده است.
شهرت وی در غزل است. مدعیان بر او ایراد میگرفتند که تو فقط غزلسُرایی بلد هستی و او به تلافی آن، مثنوی «شاه و درویش» و «صفاتالعاشقین» و «لیلی مجنون» را بر اوزان کارهای نظامی نوشته است.